tatil için geldiğim şehirden dönerken bile ruhum çöküyor. 4 yıl boyunca ettiğim her vedanın beni üniversite yaşamından soğutmasına hiç girmiyorum bile. i̇nsan veda edemeyen bir varlık bence. gittiği her yerde bir parçasını bırakıyor. ve yaşanılan aslında bu kaybın acısı. i̇çimiz hep o eksiklerin yokluğuyla git gide azalıyor. en son veda kelimesi bile gözlerde yaş.