bize küçükken klişe bir hayat düzeni biçiliyor ve ona göre şekillendiriliyoruz.
"benim oğlum/kızım memur olacak."
tek derdimiz, birinci plandaki şeyimiz para oluyor. doğduğumuzdan itibaren hep bir maratonun içinde oluyoruz. "sınıfta okumaya yazmayı ilk kim çözecek?"
"sınıf birincisi kim olacak?", "fen lisesine gidecek mi?", "üniversite sınavında kaç sıralama yapacak?", "kpss'den yeteri puan alıp atanacak mı?" .....
daha önce de dediğim gibi çoğu insan istediği mesleği yapmıyor. herkes para pul peşinde.
işimiz oturduktan sonra hemen aileden "eee ne zaman evleniyorsun?" soruları yükselmeye başlıyor.
he evlenince ne oluyor, evlendiğin insanla daha hayatı yaşayamadan "torun yok mu torun?" soruları yükseliyor bu sefer. çocuk yapmama süresi uzadıkça saçma sapan söylentiler çıkıyor bu defa.
sonra çocuk oluyor ve o klişe hayat düzeninin içine giriyorsun.
sonra bir bakıyorsun yıllar geçmiş. eskisi gibi genç değilsin.
ne istediğin meslekte ilerlemişsin, ne bir ödül almışsın, ne bir yabancı dil öğrenmişsin, ne yurt dışına çıkıp başka kültürler tanımışsın, ne farklı aktivetelerde yer almışsın, ne yeteneğini değerlendirmişsin vs.
sadece sana sormadan biçilen o klişe hayatı sürmüşsün.