macar yazar
ferenc molnar'ın yazdığı, ilk olarak 1906'da yayınlanan kusursuz eseri. dün gece bu saatlerde okumaya başladım. az önce bitti. tüm günümü kendisine ayırdım.
kitapta en çok hoşuma giden ve beni okumaya güdüleyen olay, çocukların kendilerinden daha cüsseli çocukların gelip de bilyelerini alması oldu.
hayatta ilk kavgamı tam da böyle yapmıştım. bilyelerimi alan çocuğun adı nidai'ydi. hiç unutmam. benden en aşağı 3-4 yaş büyüktü. tam ben milleti üterken attığımız tüm bilyeleri kitaptaki gibi bir şey diyerek almış (ne dediğini tüm gün anımsayamadım. "çur" demiş olma ihtimali çok çok çok yüksek. böyle bir jargon vardı çünkü. bir nevi gövde gösterisiydi bu kelime. "ben bilyelerinizi aldım, büzüğü yiyen geri alır" gibisinden) ben de götüm götüm az bir şey geri gelip ellerimi taşlarla doldurmuştum.
hiç ama hiç unutmam, nidai pis pis gülümseyip bilyelere bakarken bizim evi koşu yönüme alıp "lan orospu çocuğu!" diye bağırmıştım. nidai kendisine kimin küfrettiğini merak edip sesin geldiği yöne bakıp beni görmüştü. ben daha yüksek sesle bağırmıştım: "lan orospu çocuğu! sana diyorum!"
o son sürat üzerimi koşup beni dövmek isterken mermi gibi taşlarını fırlatmaya başlamıştım. ilk birkaçı ıskaladı. sonra tok bir ses duyuldu havada. bir ilkbahar günüydü. mıh gibi aklımda. ve nidai'nin sol kaşı yarılmıştı. elini kaşına atıp kanla birlikte göz hizasına getirdiğinde ben topuklamıştım.
eve bir gittim. annem ortada yok. hemen onu buldum. nidai ta kapımıza geldi. kaşından akan kan yüzüne bulaşmış. ben annemin arkasındayım. anneme bakıp "ver onu bana" dedi, benden ötürü.
annem, "ne oldu?" diye sordu.
"beni dövdü" dedi.
annem bir ona baktı, bir de bana.
"bilyelerimi çaldı" dedim.
***
dostluk, arkadaşlık, sadakat, erdemli davranmak, arkadaşlık, sevgi ve vefa üzerine inanılmaz bir kitap. çağının en aşağı bin yıl ötesinde.
***
sanırım, hayatımdaki en özel kitaplardan biridir artık bu eser. sonsuza dek unutmam. ilk kavgam bir kitap. inanılmaz.