dün gece iliklerime kadar hissettiğim duygu.
dün manevi olarak fazlaca yıprandığım bir gündü. ağlama istediğimi sürekli olarak durdurdum gün içinde çünkü babaannem ağladığımı görürse benden daha fazla üzülür. gece patlak verdi ve attım kendimi sokağa ağlamaya başladım, evden uzaklaştım. ablam ve 1.5 yaşındaki yeğenim yanıma geldiler. yeğenim beni çok sever, ağladığımı görünce çok huzursuz oldu. kucağıma gelmek istedi, aldım kucağıma. boynuma sarıldı, yüzümü sevdi, gözlerime dokundu. ağlamama sebep olan şey güya dünyadaki en merhametli, anne denen o varlık ama 20 yıldır annemden görmediğim merhamet ve sevgiyi dün 2 dakika içerisinde yeğenimden gördüm.
o minik elleriyle yüzüme dokundukça içime işledi merhameti. hala boğazımı düğüm düğüm yapıyor o anı hatırlamak. ne sevap işledim bilmiyorum ama böylesine güzel bir duyguyu tüm yüreğinde barındıran bir yeğenim olduğu için çok mutlu oldum.
güzel günler bizi bekler.