ben de gitmeyenler grubundayım.
5 yaşındaydım manisa'nın bir köyünde kalıyorduk o zamanlar. annem, babam, 2 abim ve bir ablam tarlaya giderlerdi. benden 2 yaş büyük olan ablam okula giderdi bir küçüğümü de ilçede oturan halamın yanına vermişlerdi. ben evde yalnız kalıyordum bütün gün. bu böyle olmaz deyip babam beni okula götürdü. müdür babamın arkadaşıydı. babam ısrar etti.
müdür: siraç bu kız çok küçük, altına yapabilir, kalem tutamaz, sınıfta kalır' dedi.
babam: ya ali rıza ne yapayım başka çarem yok sınıfta da kalırsa kalsın sorun değil ama evde tek başına kalamıyor' deyince;
müdür ikna oldu. biraz benimle konuştu adımı soyadımı, büyüyünce ne olacağımı, okula gitmek isteyip istemediğimi sordu. net cevaplar verdiğimi görünce hiç ağlamayacağıma dair söz verdirip kaydımı yaptı.(kimliğim olmamasına rağmen kaydımı yaptı). birinci sınıfa kaydoldum 4,5 yaşındayken. okul birleştirilmiş sınıflardan oluşuyordu. 1. 2. 3. sınıflar aynı sınıftaydık 80 kişi falandık. birinci sınıflardan ilk okumayı söken kişi ben oldum. eğitim hayatım 4,5 yaşında imkansızlıktan başladı..