t: halini anlatsa da anlaşılmayacağının farkına varan insanın tükenmişliğinin ardından gelen farkındalıktır. genellikle derin bir nefes çekildikten sonra yere bakılarak sarf edilen usulca "neyse siktiret" cümlesinde gizlidir.
son zamanlarda iliklerime kadar hissettiğim bir çıkmaz bu. sürekli kendimi açıklamaya çalışmaktan değil bu tükenmişlik; insanların sürekli beni istedikleri gibi anlamasından sanırım. kolay değildir kimsenin kendisini anlamamasını kabullenmiş bir insanın felaket susmuşluğu.
eskiden olsa karşımdaki anlayana kadar peşini bırakmayacağım tartışmalara artık sadece derin bir nefeslik pay bırakıp geçiyorum. bırakıyorum isteyen istediği gibi anlasın ne de olsa kendi hikayemde yine tek başımayım, düşüncesinde kavruluyorum. geçiştiriyorum anlaşılmayı; ben öylesine geçiştirdikçe ne anlamaya çalışan çıkıyor ne geri dönüp derdi deşeleyen.
hakikaten bizdeki bu anlaşılma isteği çok mu büyük bir lüks? hiç anlatmadan anlaşalım demiyoruz ki; biz anlatalım yine eyvallah da hakikaten anlaşıldığımızı hissedelim istiyoruz, çok zor olmamalı ulan.
sanırım tüm insanlığın ortak kaygısı bu anlaşılma isteği. neyden dert yansak tüm kapılarımız anlaşılmaya çıkıyor. anlaşılmaya çıkıyor da anlayan çıkmıyor. o da ayrı bir çıkmaz oluyor.
ayrıca;
(#2237137)