çalıkuşu'nun yani feride'nin bazen çocuksu, bazen hırçın, bazen de saf hallerine aşık olmuştum. feride hiç yalan söylemezdi. söylese bile çocuksu bakışları onu ele verirdi. feride hayat doluydu. romanda gittiği her yeri neşeyle kaplardı. mesela şevkatliydi. "etrafımda sefil, aç bir insan gördüğüm zaman ufak tefek yardımlarda bulunmayı vazife bilmiştim" demişti. tüm bunları ve onun şairane ruhunu sevdim. bu kitabı okuyup da feride'ye aşık olmayacak insan tanımıyorum ben.