niye abdulbaki dayım ve teyzemin iğrenç kızı remziye halay çekecek diye ben en kötü ihtimal -50 bin ile evliliğe ilk adımı atıyorum ki.
hayır en mutlu günümü; çocukluğumdan beri hiçbir kötü günümde yanımda olmayan bu insanlarla birlikte geçirmeye mahkum ediliyorum. i̇ki üstelik en nefret ettigim akrabalarımı eğlenirken görmek de cabası.
bir de o gelinlik nedir yani. rahat değil bir kere. bir de o topuklu ayakkabı.
ha bir de niye sırf başkaları bir gün kocamla beni sokakta el ele gördüğünde "sevgilisi mi o, biz evlendiklerini duymadık" demesinler diye ben o kadar stresi yaşayıp, kuaförde kocam olacak olan adamla tartışıp ağlamak zorundayım..
walla düğün falan berbat bir organizasyon. kafama esen biri olursa kot pantolon tişörtle nikah dairesine gider imzaları atarım. olur biter.