sabah aradı, “özledim bugün eve gel” dedi.
topladım eşyalarımı, zilyon kere aktarma yaptım; sırtımda eşek ölüsünden hallice kocaman bir çantayla metrobüslerde hayatta kalmaya çalıştım.
kadın evden gitmiş, anahtar da bırakmamış.
böyle bir şey olabilir mi ya?!
kapıda kaldım.
(bkz: mutlu bana bir şeyler oluyor)