klişe halde yaşamak. yani nasıl desem bir esprisi yok. belkş dr benim için öyledir bilemiyorum. sabah utanıyorum, her gün aynı saatte. derslere gidiyorum , devamlı aynı saatte. buraya kadar normal evet katılıyorum. fakat sonrasında da aynı stabilizasyon devam ediyor. kafeye mi gidiyorum aynı saatte aynı yerde. yemek yiyorum aynı yerde ve yine aynı saate. değişen tek şey uyku saatlerim sanırım.
evet bütün bunlar benim elimde değişebilir. en azından çoğu. hepsi için bahane de bulabilirim. ama sanmıyorum öyle bir hevesim olduğunu. açıkcası şikayet ettiğim bu düzenden memnunum gibi. hem de olmayacak kadar.
(bkz: bu hayatın heyecanı meyecanı yok)