sabah sabah nereden aklıma geldiyse bu film geldi aklıma.
oturun bir gece vakti yalnız başınıza bu filmi izleyin. yemin ediyorum en azından 1 saat boyunca hayata karşı müthiş bir kopukluk hissediyorsunuz. bu kadar saf bir şekilde dramını ve karamsarlığını hatta karanlığını izleyicisine yansıtabiliyor olması gerçekten çok enteresan.
filmin o son sahnesiyle gerçekten anlamsız bir şekilde boğulacakmışsınız gibi oluyor. hassas ruhlarda kalıcı hasarlar da bırakabilir bilginiz olsun.
ayrıca artık iyice klişeleşmiş, türk dizi ve filmlerine bile sirayet etmiş kayıp liseli tayfa, heyecanlı öğretmen temalı bir film değildir. zaten filmin seyirciye ilk kroşesi bu olmuştur. noluyo lan hissi burada başlıyor.
filmde bir kemal öğretmen, afet hoca, mahmut hoca, oh captain, my captain falan yok yani. :d
filmin klişe temeller üzerine eleştirel bir üslupla inşa ettiği alt metni ciddi manada insanın amına koyabiliyor.
"yav ağlak aşk klişelerini gözümüze sokmadan sağlam bir dram filmi yok mu amk" diyen arkadaşları sakin bir gecede bu filme beklesem de pek tavsiye etmiyorum.
i̇nsan daralıyor.