başlığın ilk entrysine bakın. bundan 3 sene evvel ''benim'' yazmışım zaten. ki öyleydim, hala da öyleyim. hayatta sahip olduğum yetersizlikler ve yeterliliklerime engel olan prensipler yüzünden neredeyse hiçbir şeyi tam olarak yaşayamadım.
yusuf hayaloğlu'nun
hayat nedir anne şiirini yaşıyorum 7 kasım 97'den beri.
bunu biliyorum, bununla barışığım. kaybeden olmanın da bir onuru vardır, çoğu zaman kazanan olmaktan önemlidir hatta. tam olarak bu
(#2216796) entryde bahsettiğim gibi. bundan korkanları ve bu yüzden değişenleri hiçbir zaman hoş göremeyeceğim.
''insanlar çoğunlukla kendilerine yenik düşmemek için hayata savaş açarlar. kendimize yenilgimizi meşrulaştıracağımız biricik meydan orasıdır çünkü. ve sonunda herkes şu beygiri yorulmak nedir bilmeyen akıncıya teslim olur: hayatın adeti, gövdenin kaderi budur. yine de bir tek istisnası var bu kaderin: gençlik. o gerçekten de teslim alındığı güne kadar, dünyanın, kalbine uygun bir yer olması için savaşır durur. hiçbir beklentisi de yoktur bu ölçüsüz oyundan. şimdiden gönendireyim seni: insan gençken, tenezzülsüz bir isyan olarak ölür...''
aklınızda olsun bu alıntı hep. en azından bir isyan olarak ölün bırakın, herkes ortalık malı oluyor zaten.