huzeyfe diye yakın arkadaşım vardı bir zamanlar. sevdiğim çocuk da huzeyfe yanımızdayken yanımıza geldi, aynı havayı soluduğumuz nadir anlardan, huzeyfe biraz konuşabilir miyiz dedi. sesi bi garip çıkmıştı aramızda espri oldu ondan sonra "hozoyfo boroz konoşobolor moyoz?" derdik. geçen gün buluştuk arkadaslarla yine bunun cuk oturduğu bir mevzu oldu. gülüp "hozoyfo boroz kon.." dedim sustum. yüzümdeki gülümseme bir anda yok oldu. arkadaşlarımın o üzgün bakışlarını üzerimde hissetmek berbat bir his. ne yapacağımı bilemedim. bakışlar dağılsın diye saçma sapan espriler yaptım kendimce. o kadar acizdim ki. hani hiçbir şey koymuyor da o iki saniye bütün günümü berbat etti. bu koyuyor işte.