i̇lk baharın gelişi içinde mutluluk yaratmıyor öyle değil mi ?
yüzünde saçma bir gülümseme olmuyor eskisi gibi, dışarı çıkıp oyunlar oynamak istemiyorsun da ..
çünkü sen büyüdün artık.
evet biliyorum bunun büyümekle alakası yok, bunun tek sebebi de yok ama özetlersen eğer, acılarla ve kaybetmişliklerle büyüdüğün , büyümek zorunda kaldığın beliriveriyor be,
sen artık sonbahara aşıksın, o havalar, gökyüzünün o parlak mavi rengini gizleyen karabulutları kendi karanlığına daha yakın buluyorsun , kendini yabancı hissetmiyorsun gökyüzüne .
yağmurlar yağarken sonbahar da o karabulutlardan , sende eşlik ediyorsun kendi kararmış gökyüzünden. .
son'baharla son bulacağını umud ederken içindeki kırılmışlıklarının parçaları daha da batıyor canına,
sen sanıyorsun ki son bulacak bu boşluk, ama unuttuğun bir şey var ki sen artık o boşluğa aitsin. .
alıştın diğer türlü yapamazsın öyle değil mi? bunu kendinde biliyorsun da bir türlü itiraf edemiyorsun kendine,
geçecek demiyorum artık sana ,
ama alışacağından hiçbir şüphem de yok
hem alışmayıp da ne yapacaksın ki ?
eğer bir şeyler değişecekse değişir bunu biliyorsun ve bekliyorsun ,
ne diyeyim canına yandığım beklemek de bir yaşam nedeni olduysa artık , bekle her son'bahardan sona .
aklına gelen ilk şey susmak olduysa da , susturanları asla affetme .
o susturanlar zaten bırakıp gidenler degilmiydi?
unutanlar ve gidenler
unutma , unutulanlar unutanları asla affetmezler
ve unutulanlar için yaptıklarından sonra, benliğinde seni unuttu .. affetmez, affetmezsin
affedemezsin.