birkaç ay önce okumuştum iş bankasından çıkan rubailer kitabını ve şu dörtlük beni etkilemişti:
insaf bidih ki aşk niku karest
zanest halel ki tab’ı bed-girdarest
tü şehveti hişra lekab aşk nihi;
ez şehvet ta aşk reh büsyarest
i̇nsaf et ki aşk iyi bir iştir. fakat fena tabiat onun saffetini (saflığını) bozar.
sen şehvetinin adını aşk koymuşsun; halbuki şehvetle aşk arasında ne uzun mesafe vardır...