aklıma o rezil an geldi. allah'ım ber bat tı.
bir akşam üzeri ama kafa duman çekmiş gibi öyle karışık ki. çok dolu ve dalgın. otobüs tıklım tıklım ama bebek uyuturcasına da sessiz aq. bir anda kapıyı açar mısınız diye bağırdım. otobüs ineceğim durağa geldi hatta geçti sandım. amk otobüs yavaşlamaya tenezzül etmemiş bile, durağa daha 5 6 metre var belki. tüm kafalar bana döndü, bense kafamı direğe mi vursam yoksa inince bir arabanın önüne mi atlasam hesap yapmaya başladım. o 5 metre bitene kadar kafamı nerelere soksam diye düşünüp durdum. direk kapıya döndüm yüzümü, zerre çevirmedim başımı. ula adam kaçırıyor sanki aq ne bu panik. görünmez olmayı dilediğim en içten anımdır.