bir keresinde bir çocukluktan arkadaşımın ablası vardı. kendi ablam gibiydi. üniversitede bir çocukla tanıştı. çocuk o kadar iyi o kadar nazik ve nezaketli birisiydi ki kıza o kadar iyi davranıyor ve mutlu ediyordu. evlendiler o kadar mutlu oldum anlatamam. sonra ne mi oldu arkadaşlar o adam ikinci günden sonra her gün kızı dövmeye başlamış, bir kaç ay sonra ayrıldılar. demek ki neymiş, söz vermek ilgilenmek veya hayaller kurmak değilmiş bazı şeyler. i̇lk günden son güne hatalar olsa bile insanlarda önemli olan asıl şey hediyeler almak, aşırı ilgilenmek, göz boyamak değil olduğun kişi olmakmış. i̇şte insanlar bundan dolayı çok kaybedecek arkadaşlar, hem sevenler kaybedecek hem de sevmeyenlere inananlar...