soğuk bir adamdır, serttir, yerli yersiz gülmez, söz düşmedikçe konuşmaz, ağırdır biraz. ben çok konuşurdum hep gülerdim ona sorular sorardım sürekli heyecanlıydım yanında. o bu heyecanımı dudaklarına taşır, ufacık bir tebessüm verirdi bana, sakalları bıyıkları arasına karışmış ufak bir tebessüm. beni gözleriyle süzerdi, başta kıskanç bir edayla sonralarıysa hayranlıkla bakardı. beni izlerdi şefkat verirdi bana. bana bir kez olsun derdimi sıkıntımı sormazdı. bilirdi neye üzüldüğümü veyahut tahmin ederdi, işte beni üzebilecek ihtimalleri dahi def ederdi hayatımdan, haberim olmadan. bana dair bir çok refleksi vardı. sezer gibiydi masamızda duran bardağa kolumun çarpacağını. saçlarımı severdi, beni çok uyuttu dizinde saçlarımı severken. bana duyduğu sevgiyi parmağımı kağıt kestiği gün dakikalarca öptüğünde idrak etmiştim hatta. sonra kötü bir adama dönüştü işte. saatlerce onu beklediğim bir gün vazgeçtim gelmekten dediği bile olmuştu. çok sonraları beni aldattığı dahi olmuştu. 2 koca yıl bir insan beni nasıl bu kadar sevebilir diye düşündüğüm adamın teni nitekim başka bir tenle kavuşuvermişti. yine de inanmayı bile kaldıramadım. o ise karşısına koyduğu kadının böyle bir şeyi kabul etmiş biri olmasını kaldıramadı. nefret ediyordu benden artık. saçlarımı sevmiyordu. bende gittim. ben bilemezdim bunun üstünden bir sene geçince bir caddede öylesine bir yabancı gibi yanımdan geçip gideceğini. şuan burnum sızlıyor, galiba burnumda kalan son damla kokusunu çekiyorum.