cümlenin sonundaki ünlem işareti uzaklardan fırlatılmış bir mızrak misali saplandı evin orta yerine. hepimizi derin bir sessizlik esir aldı. ben çok üzüldüm. ağlamaya başladım. ‘bu kadar sulu göz olma dedi,’ babam. öyle demesiyle içimdeki dereler çağladı. ortanca abim ‘yahu ne su varmış senin göz pınarlarında ¿’ diye güldü. kahkası yükseldikçe açtım vanaları. onlar ‘su’ dedikçe aklıma zavallı balığım geliyordu çünkü. balık kelimesi zihnimin duvarlarına çarpa çarpa ilerliyor, kendisine bir çıkış yolu arıyordu. bir virgülle kesildi babamın konuşması. bilinmez diyarlardan gelip babamın cümlesine yerleşen bir virgül hepimizi susturdu. o virgül, birkaç damla su taşırmıştı akvaryumun tepesinden..