ön yargı kaynaklı olduğunu düşündüğüm eylem.
aksi takdirde bu kadar basit ve kısa sürede gerçekleşmesinin başka bir izahı yok.
sınıfından birisine sadece birkaç defa göz göze gelmesine rağmen ciddi ciddi gıcık olan arkadaşım var. bahsettiği kişiye niye gıcık olduğunu da bilmiyor.
diyorum; sohbet etmeyi geçtim, daha gözlem bile yapmamışsın adam akıllı. neye gıcık olduğunu bile bilmiyorsun. sence bu yaptığın ne kadar tutarlı?
sadece "bilmiyorum." diyor..
tipe elbette gıcık olunabilir. misal; toplu taşımada çekirdek çıtlayıp yerlere çekirdek çöpü atan tip.
ama iş tipten ziyade karaktere gelince, gıcık olma süreci doğal olarak biraz daha emek gerektirir.
böyle düşünüyorum diye midir nedir bilmiyorum ama bu yaşıma kadar bizzat tanıdığım birisine kayda değer bir gıcıklık beslediğimi hatırlamıyorum. aslında konu sadece gıcık olma olayı da değil. bazı kavramların içinin boşaltılmasından haz etmiyorum.
bir şeye hak ettiği kadar değer verilmeli, fazlası ya da aşağısı değil. hani şu sosyal medyada sürekli "çıldırıyorumsjahjsjahsja" yazarak mizahi şeyler paylaşanlar var ya, "çıldırmak" eyleminin namına tecavüz ediyorlar. yapma tatlım, ikimizde biliyoruz çıldıran tek şey o randomu atan parmakların..
benim bir şeyden nefret etmem için bile, o şeyin benim nefretime layık olması gerekir. aynı şekilde sevmek, değer vermek, küfür etmek ve dahası için de öyle..
gıcık olduğum insanın, gıcıklığıma layık olması da önemli. onu, hakkında kanıya varmaya yetecek kadar incelemiş ve değerlendirmiş olmalıyım.
mesela; rte'ye ciddi ciddi gıcığım.
buna ek olarak; haz etmediğim birinin bana gıcık olmasından haz alıyorum. (haz etmediğim derken; gıcıklık seviyesinde olmayan, kafaya takmadığım, gördüğümde bile beni pek ırgalamayan vs.)
bir de şöyle bir olayım var; kendisine nötr olduğum birisi henüz benimle esaslı bir sohbet etmeden, bana kendimi anlatma fırsatı vermeden bana gıcık oluyorsa, bu durumu biraz garipsiyorum ve seviniyorum.
garipsememin sebebi; gıcık olması değil, daha sohbet bile etmemişken neden bu kanıya vardığı.
sevinmemin sebebi; bana, onu ters köşe yapma ihtimalini verdiği için. tanıştığımda bana gıcık olan, ama tanıdıkça bana gıcık olduğuna pişman olan çok arkadaşım oldu. hatta bazılarına kardeşim diyecek kadar yakınım. ön yargıları kırmaya, kapılınan algıları parçalamaya bayılıyorum..
sevindiğim diğer bir nokta; bazı insanlar sevgiden ziyade nefretten güç alır. bu onları ayakta tutar. birisi bana olan nefreti sayesinde hayata ve insanlara karşı biraz daha dinç ve sağlam olacaksa, (tabii ki bana bulaşmamak kaydıyla) ben buna sevinirim. yeter ki bunun ona faydası olsun, benim için dert değil.