gecenin bu saatinde oturmuş, hep sonrasını düşünüyorum.ipin ucunu arıyorum.
ipin ucundan hayatın ne kadar boş anlamsız olduğuna varıyorum.
ne olacak şimdi? okuyup adam(!) olacağım.evleneceğim.çocuğum olacak.büyüteceğim onu.sonra emekli olacağım.dede olacağım, hiçbir yerim tutmayacak, ölmek isteyeceğim.en sonunda da öleceğim.belki çok çalışırsam benden sonrakilere 4 tarafı tuğla ve betonla çevrili bir ev de bırakabilirim.
belki hiç böyle olmaz.belki yarın her şey biter veya bir sonraki yıl.kim bilir?
bütün bunlar ne içindir?bilmiyoruz.varoluşsal bir boşlukta
savrulup gidiyoruz.
bütün bunları boşvereyim, anın tadını çıkarayım diyorum.o da olmuyor.hiç yaşamadım ki ben.hiç hissetmedim.
ne aşık oldum ne de nefret ettim.
ne mutlu olabildim ne de üzüldüm.
hapis hayatı yaşamadım ama özgür de olamadım.
bir sevgilim bile olmadı lan benim.olsun diye uğraşmadım bile.
uçlarda yaşamak isterdim.bence yaşamak tam anlamıyla budur.mesela çok acı çekmektir.o kadar çekmek ki mutluluğun değerini çok iyi bilebilmek.