ben bir çok acı yaşadım ama beni bugüne kadar bu kadar dağıtan ve bunca zamandır halen toparlayamadığım tek acı benden 2 yaş küçük olan kız kardeşim, dostum, sırdaşım, hayat arkadaşımın haberiydi.. bir daha böyle büyük bir acı yasamadım ama yine beni derinden yaralayan bir ölüm haberi aldım geçenlerde.
üniversiteden beridir (3 yıl) görüşmediğim bir arkadaşımı rüyamda gördüm. aradım kendisini konuştuk biraz sonra muhammet (ortak arkadaşımız) nasıl sorusuna "öldü" cevabını alınca uzunca bir süre bir sessizlik oldu.
hani derler ya bir insan ölmeden önce hayatı film şeridi gibi gözünün önünden geçti diye, ölüm haberini aldıktan sonra yurdun önünde oturduğumuz masadaki kahkalarımız, onun omzunda hıçkırarak ağlayışım ve onun bana kocaman sarılması ve daha bir sürü şey geçti gözümün önünden..
kendi hayatım, kendi sorunlarım derken üniversite hayatımın 3 yılını, tabaktaki yemeğimizi, cebimizdeki son parayı, sırlarımızı paylaştığım canım içi 2 yıl önce losemiden ölmüş ve ben bundan habersiz bir şekilde yaşamışım. çok koydu bu bana.
çevremizdeki insanların sadece çevremizde oldukları zaman bizim için değerli olmaları çok koydu. kendimden utandım. şu an düşününce muhammet ölmeseydi muhakkak arardı beni.. bunları yazarken biraz daha kendimden tiksindim..
yanınızdakilerin kıymetini bilin..
bir gün hiç ummadığınız bir anda hiç aklınıza gelmeyen birinin ölüm haberini almak sizde tarifsiz acılar bırakabilir..