doğru insanın artık kime denip denmediğini bile anlayamacak bir dünyada olduğumuz için ne evliliğin ne de biriyle yaşlanmanın güzelliğine inanmıyorum zira önümdeki örnekler de pek mükemmel değil. sevmeyi falan geçtim artık evliliklerde saygı da kalmadı. birbirlerini kırmaktan korkmayan, sinirlenince karşında kimin olduğunu unutup ağzına geleni sayan hatta abartıp fiziksel şiddet uygulayan (ha zaten ağzına geleni saymak da yeterince şiddet), monotonlaşan yaşam yüzünden eşinin bi şeye üzüldüğünü fark etmeyen, dertleşmeyen, bedenen yanında ruhen uzaklarda olan çiftler gördükçe bu gözler, evliliğin iki kişilik yalnızlıktan başka bi şey olmadığını düşünüyorum. teşekkürler ailem, teşekkürler babam. bana aile kurmamam gerektirdiğini düşündürdüğünüz asla gerçekten sevilmeyeceğimi hissettirdiğiniz “güven” kelimesini unutturduğunuz için.