bu başlık açılacak diye çok korkmuştum. ben asla kimseye söyleyemiyorum babamın olmadığını. hala hayattaymış gibi davranıyorum insanlarla konuşurken. nasıl söylenir ki benim babam yok diye. her ne kadar alıştım desem de yanımda birisi babasıyla konuşunca ya da ondan bahsedince içim paramparça olur. onun sevdiği şarkıları duyunca hep gözlerimden yaşlar akar. gün sayıyorum gitti gideli ama geri gelmiyor. kıymet bilin arkadaşlar. yıllarca öpmeye gerek duymadığım insanın en son ölüsünü öpeceğimiz aklımıza gelmiyor çünkü.