bu gece, havaalanına giderken havanın çok karlı olması sebebiyle uzun uzun yaptığım eylemdir.
düşünmeden edemedim, bir kaza olsa, birisi hızlı gelse de kardan dolayı duramasa bana çarpsa ya da ne bileyim, ben bi şekilde kontrolü kaybedip bi yerlere çarpsam nolur diye.
ve şunu fark ettim, üzücü gelen sadece iki şey vardı.
bir tanesi, arkada kalanların ne kadar üzüleceğiydi. ailem, arkadaşlarım, akrabalarım üzüleceklerdi cidden ve onların üzülecek olması ölmeyi cidden hiç istemememe sebep oluyordu.
bir diğer sebep de günahlarımdı, o kadar çok günahım var ki mahşerde ne yapacağımı bilmediğimi fark ettim..
fakat şunu da fark ettim, daha fazla yaşamayacak olmak üzmüyordu beni. düşündüm ve gerçekten hiç umrumda olmadığını fark ettim. yani hayattan bir zevk almadığımı, uğruna yaşanacak bir amacım olmadığını fark ettim. bu sizce de çok acı değil mi? yani yaşıyorum ama boşuna ve başkalarının hatrına yaşıyorum.
bir filmi, sadece tavsiye eden arkadaşınız üzülmesin diye izlemeye benziyor bu. filmin buraya kadarki kısmından fazlaca sıkılmışım ama izliyorum. bir yandan bitince ne olacağını da merak ediyorum, bir yandan da bitirmeye korkuyorum çünkü sonu mutsuz olabilir..
basit bir araba yolculuğunun beni bu denli etkileyeceğini söyleseler inanmazdım