2014 sonu 2015 başı aşık oldum. i̇lk defa birini sevdim. hani güzel de gidiyordu. ortada bir ilişki yoktu ama sevgim bana yetiyordu. arada onu başkasıyla görünce canım yanıyordu ama yine de iyiydim. en azından hayattaydı. 2015 kışı ilk defa yanımda birini aradım. birinin elini tutmak istedim ilk defa. ellerim üşümüyordu ama yine de ısıtsın istedim. yumuşacık görünen saçlarıyla oynamayı istedim. hep yanımda olsun bir an gözümün önünden gitmesin istedim.
o sene ilk kazığımı yedim. 10 yıldır her zaman yanımda olan, koşulsuz güvendiğim, çocukluğum dediğim insandan kazık yedim. bi baktım yanımda değil. o zaman da aşık olduğum adam yanımdaydı, tabii sevdiğimi bilmeden. o farkında değildi o zaman ama ben onunla ayaktaydım. o olmasa da atlatırdım tabii ki ama onunla daha kolay atlattım.
2015'te doğum günümü unutmuştum. o kutladı. benden önce o hatırladı. benimle ilgili bir şeyi benden önce hatırladı, üstelik daha önce sadece iki kere konuşmamıza rağmen. o zaman neler hissettiğimi dün gibi hatırlıyorum ve bunları hatırlamak, asla tekrarının olmayacağını bilmek canımı yakıyor. hayatın boyunca mutlu olursun inşallah demişti. oysa o gün mutlu olduğum son doğum günüm olmuştu, onun yüzünden sonrasında gülemedim.
2015'in 21 kasım'ında yumdu gözlerini. hayatımın geri kalanıyla beraber gömüldü. üzerine atılan toprak benim nefesimi kesti. meğer ne zormuş iki metre toprağın altında olması insanın sevdiklerinin. ne zormuş artık olmamasını kabullenmek. ne zormuş artık başımı kaldırdığımda o gece gözlerini görememek. onsuzluk çok zormuş be.
2015'ten sonra zaten yaşadım mı bilmiyorum. yaşamak denir mi bilmiyorum. sadece nefes aldım. çektiğim acı benim hayatın akışına kapılmama izin vermiyordu. ruhumu ele geçiriyordu.
neyse işte, 2015 benim hayatımın en berbat yılıydı desem yaşadıklarıma ayıp ederim, çok güzeldi desem bu acıyı bu kaybı hangi kalıba sığdırırım bilemiyorum. teknik açıdan nötr oluyor sanırım. mutlu ettiği kadar, belki daha da fazla, üzdü. canıma can kattı ama çok da çabuk götürdü onu. çok çabuk çıktı hayatımdan. gözlerine doyamadan gitti. gerçi bin yıl sonra gitse yine de doyamazdım o gözlere.
kafam çok karışık çünkü 2015'te kalmış bir ruhla 2018'e gireceğim. 2016 ve 2017'de de olduğu gibi 2018'e girerken de ruhum hâlâ 2015'te. ve çok yoruldum. ölümün ağırlığını üzerimden atamıyorum.
ben nerde 2015 yazısını görsem burnumun direği sızlar, kaçacak yer ararım. allah'tan en büyük dileğim kimseye bu acıyı yaşatmaması. allah sizleri bir yıla düşman yaşatmasın.