türk televizyonuna neden 8 10 beden bol olduğunu bu sahneyle bir kez daha anladım.
ben çocukken o kadar sessiz ağlardım ki, bazen kendim bile farketmezdim ağladığımı. çoğu zaman gölgelere saklanırdım, insanların içine çıkınca da hep o şirin, başı okşanmak istenen sevimli kız olurdum. ben hep kendimi nasıl sevdirebileceğimi düşündüm, hiç kimsen yoksa kendini sevdirmek zorundasındır. babalarından şikayet eden kızları can kulağıyla dinledim, benim kavga edecek bir babam olmadı. bana bağırıp çağıracak, sonra pişman olduğunda gelip ne diyeceğini bilmeyen bir babam olmadı. yediklerime karışan bir babam olmadı. okuduğum kitaplarım, izlediğim filmleri, dinlediğim müzikleri gizlice kontrol eden bir babam olmadı. eve 5 dakika geç geldiğimde başıma bir iş geldiğini düşünecek bir babam olmadı. erkek arkadaşım olduğunu öğrendiğinde dünyası başına yıkılan bir babam olmadı. çevremin beni kötü yola düşürmeye çalışan adamlarla olduğunu düşünen bir babam olmadı. bütün kızların vardı kavgalı olduğu bir babası, ve hepsi bütün o kavgalardan sonra yine dönüp dolaşıp yine barışmışlardı babalarıyla. birbirlerini anlamış, herşeyi affetmiş eski günlerine dönmüşlerdi. çünkü bir kızın kalbi her zaman babasına aittir, babanın kalbi de kızına. benim hiç kalbim olmadı.