i̇lk babama guvendim, annem aglarken baskasiyla mesajlasti. sonra yakin birkac arkadasimin da basina gelmis, ogrendikce tiksindim.
bir de birine guvenip yapmasin diye anlattim bu olaylari. yapti. guvenmemek ve kendi icimde duvar ormek elimde olan bir sey degil artik. vardir karakterli insanlar, illa ki vardir. ama onlarin, benim hayatimda olacaklarini, benim bunu hak ettigimi dusunmuyorum. en kotusu de bu, umutlanamiyorum.