kendi ölümümü zaman zaman düşündüğüm için, gün geçtikçe bu gerçeği benimser oldum. benimsemeye de devam ediyorum. konu ben olunca bu gerçek, canımı eskisi kadar yakmıyor, acıtmıyor fiskesi.
fakat aynı şeyi sevdiğim insanlar için yapmaya kalkınca, ölümden daha ağır bir kasvet kaplıyor canımı. sanki denizde boğuluyorum ama ölemiyorum gibi. sanki bir köşede ölmüşüm de, üstüme bir gazete kağıdı bile örtmemişler gibi, öyle acınası..
şu an kendimi ne kadar anlatabildim ya da ne kadar anlaşıldım bilmiyorum. ama ali abi beni anlamış. tam da bu konu için kaleme aldığı bir yazı vardı. yazının kendisi ayrı, sonu ayrı güzeldir. şöyle diyordu;
"ah muhsin ünlü şanslıymış, annesi ölürken o kocamanmış. alper abi biraz şanssız, annesi öldüğünde o küçükmüş. bense hepten boku yedim, annem hala yaşıyor. annem yaşıyor ve yaşlanıyor, biliyorum bir gün ölecek. ben yaşıyorum ve her gün annemin bir gün öleceğini düşünüyorum."
"siz bir görseniz annemi ne demek istediğimi anlarsınız. annem hepinize çay koyar, öleceğine inanamazsınız."
(bkz: ah muhsin ünlü alper abi ve ben kimsem artık)