bolu'dayız, öğrenci evimizdeyiz bir tüplü televizyonumuz var. futboldan zerre anlamayan biyoloji öğrencisi bir ev arkadaşım, on yıldır her an yan yana olduğumuz benim gibi koyu galatasaraylı bir diğer ev arkadaşım var. galatasaray var juventus var.
allah'ı var juve o zemine rağmen hala top oynuyor yükleniyor da yükleniyor, belki o kadar keskin atakları yok ama bizden daha iyiler. bizde de sigara var yakıyor da yakıyoruz. bir gol atsak sevinçten binadan atlayabiliriz. çünkü yanımda birlikte maç izlemekten en çok keyif aldığım adam var.
sabri'nin bordeaux'a attığı golden sonra kahvedeki bir masayı sevinçten kırmıştık bu maçta ona benzer bir sevinç neden olmasındı...
drogba var, sneijder var. o gol geldi hem de 80nden sonra geldi. ulan işte ondan sonrası yok bende, hatırlamıyorum. sabri'nin golünden sonrasını hatırlıyorum, burak'ın manchester'e attığı golden sonrasını hatırlıyorum sayısız onlarca golü hatırlıyorum ama bu maçta o golden sonraki bir bir dakika yok bende. hatırlayamıyorum. hayatımın bir dakikalık kısmı hatırlanamıyor.
aşırı sevinçten kaynaklı hafızadan silik yeme durumu...