çok özlüyorum be...
yaprak sarma yiyemiyorum çünkü sen o kadar güzel yapardın ki.
gördüğüm zaman aklıma geliyorsun, insan hiç yaprak sarma gördüğünde gözleri dolar mı üzüntüden?
insan hiç otobüste, yolda, parkta pamuk gibi teyzeler görünce ağlamamak için kendini tutar mı?
insan ölümce kıymetli olur ama sen yaşarken bile paha biçilemezdin.
hiç çıkmıyorsun aklımdan.
bana verdiğin tesbihin baş ucumda, ona bakarak uyuyorum.
son görüşmemizde sanki son olduğunu bilmeden içine doğmuş gibi yanaklarımdan, vedalaşır gibi fok fok öpüşün, öperken çıkan o ses kulaklarımda çınlıyor.
çay içerken yanına gofret koyduğunda ve ben gofreti yemediğimde "yisene yavrum, niye yemeyon" diyişin...
gönül koydun mu acaba yemedim diye?
özür dilerim.