(...)
hani o günler ki binlerce mü’min
tek yürek halinde bana koşardı
hemşehrim nebi’ler yüzü hürmetine
cevaba erişen dualar vardı
şimdi kimsecikler varmaz yanıma
mü’minde yoksunum tek ve tenhayım
rüzgarlar silemez gözyaşlarımı
çöllerde kayıp bir yetim vâhayım
mescid-i aksa’yı gördüm düşümde
götür müslümana selam diyordu
dayanamıyorum bu ayrılığa
kucaklasın beni i̇slâm diyordu
mehmet akif i̇nan