(bkz: kaleye gol olmak)
i̇lk araba sürüş hikayem manyaktı. hatta 1 ay aile gündeminde konu olmuştu. şöyle ki lise birdeyim. o zamanlar babama sürekli araba sürdür filan diyorum.mızıldanıyorum başında. bir tatil günü teyzemlerdeyiz. ölüyoruz sıkıntıdan. babam bana bakıyor ben ona bakıyorum. adam o kadar sıkılmış ki kalk hadi araba sürelim dedi. allahhh ben dört köşe sevinç. neyse ben, babam bir de erkek kardeşim bindik çıktık yola. bir futbol sahasına girdi babam. boştu ama yerler çamur bildiğiniz,her yer su. yer değiştik geçtim direksiyona. babam anlatıyor ben uyguluyorum. tabi istop etmeler babamın kızım yav basit ışte nesi var demeleri. neyse ben kaldırdım arabayı sürüyorum. döndüm yuvarlak yaptım sahada. kardeşim de arkada oturuyor. o an bir şey oldu. bilmiyorum arabanın yönü aniden kaleye döndü. babamla bir bakışımız var birbirimize o an. lkjkkkkgkf. frene bas diye bağırıyor. ulan basıyorum yok durmuyor araba kayıyor çamurda. babam bir panik. kızım bassana!! diye bir bağırıyor amk daha çok panik oluyorum. basıyorum durmuyor bana diye ben de bağırıyorum. kardeşim arkada yusuf olmuş, sesi soluğu çıkmıyor amk kaleye gole doğru gidiyoruz. defans sıfır, hakem(babam) dumur olmuş. araba gitgide yaklaştı kaleye. bir şey değil direğe dalacağım araba pert olacak, babam dalağımı dilecek. o arabayı yeni almıştı daha. hiç unutmam i30 'du araba. koyu lacivert bir şeydi.tam saniyeler kala babam anasına kufrederek el frenini çekti. aha da durdu araba. en son babam nasıl aklıma gelmedi diye söyleniyordu. ha bir de kardeşimin bacakları titriyordu. ahahahha