olur ya bazen anlamsızca moral bozukluğu.
daha doğrusu o boşluk hissinden ötürü.
o anlamdıramadığımız ruh daralması.
çok sık olmaya başladı son zamanlarda. bunun çözümünün büyük ihtimal inanç kaynaklı olduğu kanaatindeyim.
"daha da kötüsü bu moral bozukluğu kimse tarafından fark edilmemesi veya argo tabirle siklenmemesi"
sorunsalını büyük dert ederdim eskiden.
(bkz: ne malmışım)
şimdilerde ise pek umrumda olmuyor.
neden olsun ki?
kimse bunu fark edip seni teselli etmek zorunda değil ve zorluklara karşı yardım istemek yerine onlara göğüs germek seni hayat karşında daha güçlü kılar.
ki bunun faydasını da fazlasıyla gördüm.
insan değişken bir varlık. yarın ne olacağımızı bilemiyoruz, bilemiyorum.
"
mecburum defansı kollamam gerek bu sahada yalnızım.
defansif oynasam yeter.
zaten öyle galibiyetlerde gözüm yok bu avuntu"