hoşlandığım bir kız vardı. iki aydır takibimdeydi ama hic mesaj atmadım. aynı okuldayız aynı bölümde. nerdeyse her gün görüyorum. dünyanın en naif korkularindan birini yasıyordum her mesaj atmak istediğimde. bazilariniz bilir, sahip olmadığın bir şeyi kaybetme korkusu. ve bugün bir şey yaptım ve hayatımda ilk oldu. gittim, konuşmak istediğimi söyledim. oturduk. konuştuk. iki aydır içimde süregelen tüm firtinaları, hisleri anlattım. kibar bir dilde reddedildim. ama açılmadan önce çok acı çekiyor kendimi yiyip bitiriyordum. gerçekten böyle durumda - zor çok zor biliorum ama - gidip konuşulması gerekiyor. ne mi hissediyorum? acı.ama şöyle bir acı hani bir yerinizi yakarsınız.sonra üstüne buz koyarsınız. sızlamaya devam eder ama o buzz acının büyük yoğunluğunu alır. iste böyle bir sızı var şu an. buz varmış gibi üstünde.kalkıp gittiğinde gidişini değil harbiden sırtı ne kadar güzel diye düşündüm. o andan beri müslüm baba'dan sezen abla'dan uzak duruyorum buz çabuk erimesin diye.