en büyük adımı attığımda bu sözü söyledim.
belkide kafam gerçekten bir yerlere çarpmalıymış.
her şeyi görmemi sağlayan gün benim vazgeçtiğim gün.
insan nasıl hayallerini, umutlarını bir bir koyar kenara; en büyük güç gösterisini ne zaman gösterirse o evreye adım attım.
dışarıdan bakanlar imreniyorlar aslında. bilseler içimde kopan fırtınayı gerçekten bu kadar hevesli olurlar mıydı unutmaya çalışmaya?
sözler ağzıma geliyor tutuyorum, gözüm dalıyor zorluyorum, elim üşüyor susuyorum.
hiçbir şey yapamamış olmanın pişmanlığını yaşadığım kadar yaptıklarımın da pişmanlığını yaşıyorum.
ben hiç bakamadığım o deniz mavisi gözlerden istemeye istemeye vazgeçiyorum...