hayatımın en kötü dönemlerini yeni atlattığımı sanırken bir darbe daha aldığım zamanlarda başladığım, her şeyden, bütün sevdiklerimden uzakta mum ışığıyla aydınlatılmış rutubet izleri barındıran bir odada başladım bu kitaba. duvarda ''olmasaydı sonumuz böyle'' yazıyordu, sahibi değildim o dört duvarın. hapsolmuştum sadece. midem bulanıyordu, ne zaman böyle canım yansa bir şeylerden nefret eder derecede iğrensem midemde hissederim o sancıyı; hayatı kusmak istiyordum.
bu kitaba başladığım sıralarda tanıdım onu, yeniden yıkılan hayatıma tabiri caizse güneş gibi doğmuştu. abiyane tabirle içimdeki siyahları beyaza boyadı, üzerine özlediğim sözcükleri yazdı. demiştim ona da ben bu kitaba başlamak için iki senedir bekliyordum nereden çıktın diye. hayatımı güzelleştiriyordu. benim için yeri her zaman ayrı olacak bir kitap olarak kalacak.
---
spoiler ---
ne kadar karanlık gözükürse gözüksün, içinde heyecanı ve yaşama dair hala umudun olduğunu bağıra bağıra gösteren bir kitap, sizi çökertip yukarı çıkarıyor, öyle bir çıkıyorsunuz ki; boğulmadan son anda kurtulmuş gibi sarılıyorsunuz yaşama.
anlamaya çalıştım bu kitabı, yavaş yavaş hissettim zihnimde, acıları geviş getirdim. tamamen şaşırttı beni, kayra'ya dair umudumu son ana kadar yitirmemiştim halbuki kinyas'a olan inancım en başından beri yoktu. kolay kolay ağlayan veya gözleri dolan biri değilim, kinyas'ın eve dönüşü ve kayra'nın anne ve babasını gördüğü yerlerde gözlerimin dolduğunu fark ettim. etkileyici sürükleyici bir kitap.
---
spoiler ---