ben namağlup falan değilimdir, hatta zaman zaman çirkefe yatıp f*rfır yaptığım da olur. ama çok severim oynamasını. gerçek bir namağlup arkadaşımla oynayınca bu keyif iki katına çıkıyor.
---
"gerçek bir namağlup!"
liseden beri arkadaşımdır kendisi. 12. sınıfta aynı dershaneye gittik. dershanenin kantininde langırt vardı ve oynayanı çoktu. bir gün 4 kişi oynarken tanımadığımız biri golcü arkadaşımın artık tekniğini mi fark etti, neyini fark etti bilmem; kendisine "maç bitsin senle bi el oynayalım" demişti. e o da kabul etti tabi. bana langırttan konu açılınca hep usta olduğundan bahsederdi ama ben "sıkıyo herhalde yeaaa" diye düşünürdüm veya fırfırla maç kazandığını.
bizim maç bitti (beyefendinin sayesinde kazandık, tabi benim savunmada kurduğum duvar ve kaleciyi de başarıyla idare etmemin katkısı yadsınamaz), onların maçı başladı. zınk! dakika bir, gol bir. çocuk topu atıyor, bir süre sonra yine "zınk!" ikinci gol. rakip "sağlık olsun" deyip diğer topu attı, ne var ki attığı top yine, yeni, yeniden kendi kalesine girdi. ben ağzım açık izliyorum. 4 kişi yaptığımız maçta "bi orta saha bi forvetleri tutuyo, bi zahmet atıversin amk" diyordum ama puştun içinden
sir alex ferguson çıktı. her mevkiyi ayrı ayrı idare ediyor. üstelik işin garibi bu çocuk futbolu sevmez etmez.
sonra ne oldu peki? bu performansı başkaları da gördü ve kuyruğa girdi. daha sonra mı? ufak çaplı bahis. züper finale hazır mısınız? bu minik illegal iş "bağzılarının" kulağına gidiyor ve langırt masası
(bkz: bir gece ansızın) kaldırılıyor. yav bahsinin de masasının da amk, ben o muazzam oyunu her tenefüs canlı canlı izlemekten mahrum kalmıştım! gerçi bu adam tam bir oyun adamı, yorucu olmadığı müddetçe her oyunu profesyonelce oynar (langırt da kendine göre yorucu ama halı saha maçı kadar değil elbette)