"çocuklarla aran nasıl?" diye sorardım.
Doğacak çocuklar için filan değil, bizzat kendim için sorardım bu soruyu. çünkü biliyorum, tanıyorum kendimi. bazen çocuk gibi oluyorum. bazen ilgi istiyorum, tartıştıktan sonra çekip gitmeler yapıyorum, karşı tarafın haberi yokken durduk yere bi hareketinden bi anlam çıkarıyorum ve olur olmadıl tersliyorum. yeterince olgun olmadığımı düşünüyorum ve bu konuda karşı tarafın sabır sınırlarını arşı alaya çıkarıyorum. hep değil tabii. bunlar genelde birebir iletişimde oluyor. dışardan bakıldığında mizaç olarak bunları kesinlikle yansıtmam ama içim böyle. bunu saklayarak karşı tarafı, bi ömrü paylaşacağım insanı hem hırpalamış olurum, hem de o insana haksızlık etmiş olurum.
bu kapsamda düşündüğümde, bi ömrü paylaşacağım kimseye hayatı dar etmemem gerektiğinin farkındayım. bu yüzden sorarım "çocuklar ile aran nası?" eğer istediğim cevapları alabilirsem devam ederim o yolda.
sabır, merhamet, ikna. bunlar önemli.
içimdeki çocuğa seslenebilen kadını,
çocuklarımın anası yaparım.