burası urfa. sanki şehir terk edilmiş ve biz çok yalnızız değil mi ? en çok kendi içimizde. i̇çimizin o kimseye açamadığımız dehlizlerinde fena halde yalnızız. tutunacak bir şeyler ararken düşenleriz biz. biz her şeye rağmen savaşan, umudu biricik varlığı olan o insanlarız evet. bizler yalnızız. bizim sesimizse peyami. sözde kızlar, dokuzuncu hariciye koğuşu ve fatihi harbiye den sonra yine beni hiç şaşırtmayan peyami.
ortaokul yıllarımın en nadide yazarlarındandır kendisi. nerde görsem kitaplarını, naif bir sevgi hissiyatı geçer içimden. severim, sevdirmeyi denerim insanlara.
her ne kadar eski zamanlarda geçtiği hissini verse de o bizim sesimiz. bundan 100 yıl sonra da yine aynı kaybedilmiş meraller, yine her şeyi en ince noktasına değin düşünen samimler olacak, var da üstelik.
bu bir dünya klasiği diyorum kendimce. eğitim sistemimizden tut insanlığımıza, insanlarımıza, toplum önyargılarına kadar her şeye çok zarifçe değinen bu kitap size tekrar tekrar çok başka ufuklar açacak eğer ki peşinden gitmeyi ve görmeyi bilirseniz. bilinçakışı tekniği ile bana oğuzcum’u hatırlattığı için çok feci tutuldum bu kitaba. o iç hesaplaşmalar aldı götürdü beni. çok başka bir kitap yalnızız. bütün buhranına rağmen sevinçli, tüm o sevince rağmen kederli. sizi düşünmeye sevk eden. bir şeyler hissedeceğiniz ve bilinçleneceğiniz bir kitap.