baharin rahiyasindan akip cosan ciceklerle hatirliyorum lise yillarimizi!
kimimize kis, kimimize bahar olup caniyla degen babalarimizi!
bu memlekette insanlar belki de en cok baba sancisiyla inliyor, en cok baba deyince aklimiza gelir cocuklugumuz!
mazinin araladigi perdeden siziyor eski gunler!
onlarla kavgali onlarla sevdali oldugumuz!
en cok baba yoklugunun husraniyla kiziyormus zaman ayriligin yarasini!
adil erdem beyazıt