deniz'in dedesinden aldığı kamera ile sabah avluda etrafı çekerken kadrajda babasının belirdiği anda insanın ciğerine öyle bir bıçak sokuluyor ki tarifi imkansız. herkesin uyuduğu saatlerde sabah sessizliğinin verdiği huzur ve burukluk... çok acayip bir film lan bu.
fikret kuşkan çok büyük oynamış bu filmde.
babamı, bize kalan üç beş tane fotoğratan simaen tanırdım. sesi, kokusu, yürüyüşü hakkında hiç bir fikre sahip değildim. hep sorardım bizimkilere ne yapardı nasıl bir adamdı diye. o sıralar kafamda canlanan baba figürünü pek anımsamıyorum. ailem de bu durumdan muzdarip dediler ki kuzeninin düğün kaseti var baban yaşarken oldu düğün olmazsa ordan izletelim dediler. ben acayip sevindim. kafamda da şöyle kuruyorum; video kaset oynamaya başlayınca babam hologram halinde evin içinde belirecek bende onda dokunabileceğim falan. sonra ne olduysa izleyemedim o kaseti. yıllar sonra yine benim ısrarım üzerine alıp izlemiştik. velhasılı deniz, babasını o kadrajda görünce kendi çocukluğum aklıma geldi hem üzüldüm hemde güldüm. insan kendi yaşantısından benzer bir kareyi görünce istemsizce özümsüyor filmi. açıkçası bu filmi ne kadar benimsesemde yüreğim yemiyordu açıp izlemeye. bir kaç saat önce youtube'da denk gelince içim sızlaya sızlaya izledim. film bitti ama verdiği sızınının yerini garip bir huzur kapladı diyebilirim.