ilk defa bu kadar ayrı kaldım annemden. çok özledim. beni bırakıp giderkenki o hali, yaşlı gözlerle öğüt verişi hala gözümün önünde.
her şeye söylenir sinir ederdi, ben de kurtuluyorum sanmıştım. ama işte o öyle değilmiş. şimdi bunları gözlerimden akan yaşlara engel olamadan yazıyorum. ağlarken anneme sarılamamak çok kötüymüş. ha bunun bi de babamı çok özlediğim halde kavuştuğumda doyasıya sarılamama durumu var, hani elini öpüp tokalaşıp geri çekilirsin ya ama içinden sımsıkı sarılmak gelir yapamazsın.
biliyorum çoğunuz ne var bunda, çocuk musun falan diyceksiniz ama alışma evresi çok zormuş. ben bu kısa süreye bile dayanamıyorum, allah korusun onlara bi şey olursa ne yaparım bilmiyorum.
allahım nolur onların yokluğunu gösterme, başımızdan eksik etme.