kelimelerin kifayetsiz olduğu zamanlarda anlatmak istediğiniz şeyler vardır. ama o mevzular, "kelime" denilen araçlarda boğazınızda trafiğe takılırlar. şoförlüklerini yapan yüklemler bir türlü getiremezler araçlarını sizin dilinize. bırakın trafiğin akmasını, bırakın konuşmayı, nefes almakta bile zorlanırsınız.
ömrünüzün bir köşesinde muhakkak yaparsınız bu bakışı. illa bir fotoğrafa bakmanıza gerek de yoktur. bazı durumlar, bazı şahıslar, bazı anlar vardır ki, emri vaki de olsa yaptırırlar bu bakışı size.
bazen anneannenizi iki metrelik çukura koyduktan sonra üzerine toprak atarlarken yaparsınız, bazen de gördüklerinize inanmak istemediğiniz bir zamanda. öyle zamanlarda idrakindesinizdir durumun akıbetinin. bir şeylerin bittiğinin, vedaya hazır olmayışınızın ve iliklerinize kadar hissettiğiniz bundan sonra ne yapacağınızı bilemeyişinizin.
çaresizsinizdir, daha da kötüsü bunun farkındasınızdır. ne yazık ki biliyorsunuz; bu bakışı sadece en çok değer verdiğiniz insanın gidişinde yapacağınızı. başka herkes gitse, siz yine ona sığınırdınız, diğerlerinin gidişi size pek koymazdı. ama onun gidişi bir gidişten de fazladır. şimdi kime, nasıl sığınacaksınız?
kulak verirsiniz sezen'e; "geçer, geçer, daha öncekiler gibi. bu da geçer, neler neler geçmedi ki?" der ama kar etmez tesellisi. ve belki de hayatınızda ilk defa sezen'den uzaklaşmak istersiniz.
tesellilerin işe yaramayacağının bilinciyle, açarsınız cem karaca'yı. o size öyle güzel tercüman olur ki, sadece susup soğuk duvarın yanında sesine kulak verirsiniz; "hayatta hiçbir şeyim az olmadı senin kadar, hiçbir şeyi istemedim seni istediğim kadar. sen de başını alıp gitme ne olur. ne olur tut ellerimi. ne olur..."
karaca, sizi büyüten mavi gözlü kadına olan özleminizi dile getirir. ansızın odanızda kurabiye, omzunuzun hep batırdığınız yerinde süt kokusu belirir. yegane eksik; onları size sevgiyle ikram eden hayat öğretmenizdir...