geçenlerde izledim ufak bir iki kelam edeyim istiyorum. hayatın bu kadar içinden, bu kadar doğal filmleri izlemeyi o kadar seviyorum ki. bir arkadaşının anısını dinlermişçesine. mekanlar doğal, oyunculuklar doğal. tek plandan diyalogları izliyorsun. ne karakterin ağzına ağzına kamerayı zoomlayan elemanlar var, ne hiperaktif çocuklar gibi bi' sağdan bi' soldan kırpa kırpa görüntü veren. kendi akışında ve rahat.
iki zıt kardeşin hikayesini izliyoruz film boyunca. biri serseri, yolu olmayan bir adam; diğeri ise kendi ekmeğinin peşinde, efendi biri. tek ortak noktaları var: umut. hep bir acaba, ulan olur mu be düşünceleriyle istanbul'dan bodrum'a kadar uzanıyor film. yer yer komik, yer yer hüzünlü. çok melankolik olacak ama hayat seni yere düşürdüğü zaman tekrar kalkmaya çalışmanı anlatan bir film. bu cümleyi en güzel yine filmden bir replik örnekliyor zaten.
"en azından hayattayız bu da bi' şey be abi"