bana ne yaptın

bugün günlerden hiç benim adım yok. kanatlanıyor içimden binlerce siyah kelebek. savruluyor rüzgârda yaprak gibi kalbim, uzaklarda bir yerde. kalbim kayıp. sessiz, yorgun, ağır, gözkapaklarım kapanıyor yine… yine… karanlığa dokunabiliyor sanki ellerim. yıkık, dökük, bu şehrin duvarları birer birer üstüme yıkılıyor yine… sadece sesler duyuyorum... yine… ayak sesleri uzaklarda.. kuş sürüleri terk ederken bu şehri, ardında yoksul ve kimsesiz çocuk gibi bırakıyor yine… susuyorum yine… sessizlik keskin... ve sonbahar sinsice yaklaşarak peşinde köpek gibi bir yalnızlığı üstüme sürüklüyor yine… bekliyorum yine… beklemek keskin sözler hep yalan! yeminleri unut! bir veda bir sebepsiz tokat gibi çarpıyor yine… burdan gitmem gerek yüzüme… şarkılar yalan! duyduklarını unut! bir hikaye rüzgarın ellerinde savruluyor yine… her şeyi unutmam gerek yine! kestim! akıttım! damarlarımdaki kanımda akan o kirli siyah yalanları! acımıyor bileklerim olmadı! acımıyor hiç sildim! çıkardım! yüzümden kazıdım yüzüme çizdiğin o siyah derin yazıları! acımıyor ellerim avuçlarım olmadı! acıtmıyor hiçbir şey kustum! tükürdüm içimde senden kalan o keskin o acıtan hatıraları! acımıyor tenim, ve acımıyor olmadı dokunduğun yerler söktün! defalarca diktim o küçük ellerinle açtığın ve sızlayan bütün yaralarımı! acımıyor artık kalbim olmadı kalbim bana ne yaptın… ne yaptın… ne yaptın… ne yaptın çocuk! sadece sessizce durdum ve öylece izledim bir meleğin ellerindeki ellerimin izlerini. niye yaptın… niye yaptın… niye yaptın ahh çocuk!