ablanın abla olduğunun anlaşıldığı anlar

bir ablada kriz durumlarında ortaya çıkan mangal yüreğin nelere kâdir olacağını buyrun anlatayım size kardolar. 5. sınıfın sonundaydım, ablamla aynı okulda okuyorduk. o da benden 2 sınıf üstteydi. okulun son günüydü, ablamla karnemizi alıp eve gideceğiz. ordanda eşyaları yüklenip o ilden taşınacağız. neyse efendim sabah gittik okula herkesle vedalaşıyorum. nesibe diye bir kız vardı. yeşil gözlü, hafiften güzel bi kızdı. aynı sibel can'a benziyordu. sınıftaki tüm erkekler bu kıza allah ne verdiyse yürüyordu. kızda sürekli benle takılıyordu filan ama ben hep utanıyordum kızlardan, sürekli mesafeli duruyordum. sonra bi gün bi öğrendim bu nesibe'nin babası bisikletçiymiş usta. ben bunu öğrendim ama nasıl mutlu oluyorum varya. hemen bende kıza samimi davranmaya başladım filan. sürekli meybuz ısmarlıyorum, kokulu silgimi veriyorum, arabalı kalemliğimle oynatıyorum bunu. kafamdaki olayda şu: güya biz bisikleti bunların dükkandan alıcaz, kızda bizi bisiklet alırken görecek babasına diyecek ki "baba can benim arkadaşım onlara bedava ver". buna inandım ya bi kere. tabi pederinde durumu yok o zaman. iyice gaza geldim, allah ne verdiyse yürüyorum. yazılılarda yüksek not alınca öğretmen sticker verirdi. ben aldığım tüm stickerleri bu nesibeye veriyorum. neyse işte efendim gün geldi gittik bisiklet almaya okuldan sonra, adam bi kuruş indirim yapmadı. ben eve geldim ağlıyorum aq. sikerim dedim böyle işi, haram olsun meybuzlarım. kıza iyice soğudum filan. ama çocukluk aklı işte. geldik efendim okulun son gününe, karne beklerken çıkalım top oynayalım dedik. çıktık top oynarken nesibe geldi. dedim aha gör şimdi olayı. çektim kenara paşa paşa anlattım. dedim kızım sen bana indirim yapmadın babamda alamadı o bisikleti. senin ben amk. meybuzlarım haram olsun. filan iyice sövdüm kıza. kız ağlamaya başladı ama o yeşil gözlerden akan yaşlar çok duygusaldı aq. neyse gitti nesibe, o sıra çocuğun biri elimdeki topu kaçırdı. lan bi sinir geldi. çektim taşı bi fırlattım bebenin kafa foşur foşur kanamaya başladı. ben ne bok yiyeceğimi şaşırdım. hemen görevli odasına gittik. bebenin kafasına sigara külü filan döktüler, pansuman yaptılar. o sıra bebenin abisi geldi. beni gördü nası bakıyor bana göt lalesi.. ben bi cofuntu yaşadım tabi. bu abi olacak denyo meğer hem bizim nesibenin dayısıymış hemde kafasını yardığım bebenin abisiymiş. ben nerden biliyim amk. şimdi diyeceksiniz ki buraya kadar ablanın ne rolü var aq? assolistler sondan çıkar diyorlar ya, bak dinle. düştü benim peşime bu, kovalamaya başladı ayı. hemen ablamın sınıfına girdim hacı. ablamın arkasına sığındım ağlayarak. ablam anladı tabi durumu, bunların bi ekibi vardı. eda abla, simay abla bide ablam. eda abla ve simay abla da beni çok severdi. çok şekerim o zamanlar. neyse efendim bu üçü çektiler bizim ayıyı kenara. normal zamanda kibar mı kibar, hanım hanımcık, adeta bir nezaket damlası olan ablalar, "sen kimsin bizim gardaşımızı kovalıyon it" diyerekten, içlerinde ki yozgat bebesini dışarı salıp bizim ayıya bi ayar verdiler. anasını sikiyim bi dövüyorlar ama varya, 3 üde sanki benim gelip "şu çocuğu dövün ablalar" dememi bekliyorlarmış. nası dolmuşlar. bende kenarda kikir kikir gülüyorum bunların o haline. çocuk aralarına girerken saçları joleli janti bi şeydi, çıkarkenki halini bir ben bir allah biliyor. allahtan o günden sonra bir daha görmedim yüzünü ayının. yoksa belamı avuçlardı yemin ediyorum. o gün dedim hacı bu abla çok harbi bi mevzu. arasıra deli etse de seviyorum keratayı. elimde büyüdü. o değilde nesibeye ayıp olduydu ya. o kadar şeyaptık kıza, sonra gittik sövdük saydık. hayır birde meybuzları haram ettik, sulugöz şekerde aldıydım. keşke onları ds haram etseydim bak şimdi aklıma düştü.