baba içerikli başlıklar görünce ben de kendi açımdan açıklamak istedim durumu. daha güzel başlıklarda söz etmek isterdim ama mümkün olmayınca böyle katıldım sol kanattaki akıma.
kız çocukları babalarına aşık olur derler. gerçekten de öyledir, ama ne zamana kadar?
dilimden ilk düşen kelime "baba" imiş. sonrasında da zaten babamın büyük hayranı ve aşığıydım.
zamanla gerçek yüzünü tanımaya başladım. tanıdıkça nefret ettim.
zaten altı yaşındayken çekip gitti hayatımdan, iyi yanlarını tanıma fırsatım hiç olmadı diye üzülüp durdum.
zaman geçti ve iyi hiçbir yanı olmadığını gördüm.
babam asla telefon rehberimde "babam" diye kayıtlı olmadı mesela.
bir baba kızına nasıl sarılır hiç bilemedim. saçlarını nasıl okşar, ellerinden nasıl tutar, nasıl koynunda uyutur hiç tatmadım.
şimdi sorsanız beni zerre kadar tanımayan bir babam var.
kendine yepyeni ve ben sanki hiç doğmamışım gibi bir hayat kurmuş ve asla çabalamamış bir baba.
baba kelimesini hak ettiğini dahi düşünmediğim bir insan.
hiç beni okula bırakmadı veya okuldan almadı küçükken.
onun okuduğu masallarla uyuyakalmadım.
bayramlarda ailecek kahvaltılar edilmedi.
o küçük kız "gerçek aşkı" hiç tatmadı.
ama bana kattıkları da vardı.
kimseye güvenmemek, inanmamak nedir onu gösterdi bana.
bir annenin evladı için nasıl tek başına çırpınabileceğini gösterdi.
nasıl bir adamı hayatıma almamam gerektiğini, hayatımdaki boşlukları nelerle doldurabileceğimi gösterdi.
güçlü olmak, hayata kimseye sırtını yaslamadan tutunmak nedir öğrendim bu sayede.
ilerde kendime bir eş seçeceğimde, önce nasıl bir baba olacağını tartmam gerektiğini öğretti.
keşke diyorum şimdi, keşke onu hiç tanımasaydım da en azından hayallerimde iyi bir babam olduğuna inanabilseydim.
ama tanıdıktan sonra bir babayı, tanıdığına üzülmek inanın daha acı.