sabahın 7si idi. kapım öyle heyecanla vuruluyordu ki. korkuyla firladim yatağımdan. bir kac ogrencim kapıda - hocam koşun faruk amca uyanmiyor bisi oldu.- biz alelacele aşağı indik. belli idi can vermek uzere son bir nefesi vardi. ellerini tuttum. nabzini dinledim. tebessum eder halde idi. eşini sakinlestirmek hic kolay olmadi. - kızım amcanizi uyandirin. biz daha bi kaç saat once beraber namaz kıldık diyordu. ne kadar iyi, merak etme desem de nafile. vefat ettiğini hepimiz biliyorduk. ambulans geldi. bir kac dakika sonra -öldü deyiverdiler. hayatım boyunca ilk defa bir ölüye bu kadar yakın oldum.
halbuki bir önceki gün halhatir sormustum kendisine. dua et kızım bi ağırlık var yüreğimde demişti. dokunmustu yuregime. onsuz napariz diye gün boyu düşünmüş idim. nasipte vefatina sahit olmakta varmış.
fakat sözlük gördüğüm en güzel ölü idi. tebessümü öyle güzeldi ki. tarifi namumkun..