bizim evde genellikle ekmeği evin en küçüğü alır, çöpü evin en küçüğü döker.
bu sabah uyandım annemle babam önceden kahvaltılarını yapmışlar, babam evden ayrılmış annem de işlerinin başına geçmişti. kardeşime kahvaltı yapıp yapmadığını sordum, yapmadığını söyledi. sonra "baharatlı yumurta yapayım mı? yer miyiz?" diye sordu. "olur" dedim ben de, "son kalan sosileri de kızartalım, güzel bi kahvaltı yapalım ama yarım ekmek yetmeyebilir istersen önce git taze ekmek al" diye de ekledim.
eve 20 metre uzaklıkta bir pide salonu, 50-60 metre uzaklıkta 2 bakkal, 100 metre uzaklıkta 2 fırın ve 200-300 metre uzaklıkta 2 fırın daha var. en yakın ekmek alınabilecek yerler bunlar yani.
anahtarı verdim beni kapıyı açmaya uğraştırmasın diye. 3 dk sürmedi geri gelmesi. ama bilin bakalım ne eksik?
"neden almadın oğlum?" diye sordum o anki şaşkınlığımla, "x pide'de ekmek yoktu, daha gelmemiş" dedi. sinirli ve anlam veremeyen bir bakış attım, o da bi an donuk donuk baktı bana. kısa bi süre böyle bakıştıktan sonra hiç bir şey demeden ekmek almak için tekrar çıktı evden.
yaşından dolayı mı bilmiyorum ama sık sık buna benzer durumlar yaşıyoruz sonra şaşkınlık ve suskunluk hakim oluyor. biraz daha büyüdüğünde, abimle benim aramda benzer durumlar yaşadığımızda kısa bi süre sonra patlayan tatlı kahkahalarımızı ufaklıkla da sürdürürüz umarım. biraz daha büyüsün bakalım, boyu da beni nerdeyse geçecek...